Macanudo i jego historia.

[Jacek Uchryń]

Burzliwe lata sześćdziesiąte.
Wszyscy, ale to dosłownie wszyscy, którzy byli połączeni w cygarowym łańcuchu stracili na decyzji z Lutego 1962r.Nałożenie Embarga na produkty pochodzące z Kuby.
Embargo, które zostało nałożone nie było wytworem jakiegoś widzimisię, lecz wynikiem fiaska rozmów pomiędzy rządami USA i Kuby.
Na terenie Kuby umieszczony był duży kapitał obywateli amerykańskich, to nie tylko fabryki, plantacje, ale posiadłości, pola golfowe, kurorty, hotele, warsztaty samochodowe, salony sprzedaży etc.
Gdy rozpoczęto nacjonalizację przemysłu, przejmowano wszystko jak leci bez patrzenia na pochodzenie byłych właścicieli.
Rząd Stanów Zjednoczonych podjął rozmowy z rządem Kuby o zadośćuczynienie i wypłacenie odszkodowań dla swoich obywateli, którzy utracili posiadane dobra. Niestety rząd Kuby nie chciał spełnić tych postulatów, dlatego nastąpiło embargo.
Wiele marek cygar wytwarzanych w USA posiadało w swoich mieszankach tytoń kubański.
Embargo zakazało sprowadzania tego surowca, ale zakupiony już wcześniej mógł być wykorzystywany, niestety starczyło go na ok. dwa lata.
W tym miejscu jako ciekawostkę i fakt należy wspomnieć, że jedne z najlepiej sprzedawanych cygar maszynowych, jakimi były Białe Sowy, White Owl wykonywano z wykorzystaniem kubańskiego tytoniu. W roku 1960 sprzedano 600milionów szt. tych cygar, które kosztowały 25c za 2szt.Troszkę droższe marki takie jak Wiliam Penn oraz Robert Burns również posiadały w swoich mieszankach tytoń kubański, produkcja tych cygar to oczywiście dzieło General Cigar.

W 1968 roku Edgar Cullman zakupił fabrykę mieszcząca się na Jamajce, a także prawa do znaku towarowego na terytorium stanów Zjednoczonych, jamajskiej marki cygar Macanudo, które w tamtym czasie były sprzedawany wyłącznie w Anglii, gdzie prawa do znaku towarowego Macanudo należały do brytyjskiej firmy Josef Samuel & Son.
Pomimo konkurencji z pełną gamą Hawan, produkowane na Jamajce cygara Macanudo miały dość energiczną sprzedaż w Anglii, ze względu na korzystną strukturę cła zapewnioną jamajskim produktom, jako członka narodu Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.
Cenowo były bardzo korzystne dla konsumenta.
Brytyjskie dziedzictwo marki Macanudo, zachowane zostało przez nowych właścicieli w nazwach wielu popularnych formatów
Duke of Devon,Prince Philip,Baron de Rothschild,Hyde Park,Prince of Wales.

Nowi właściciele, natychmiast po zakupie fabryki Temple Hall przystąpili do prac nad nową wersją cygar, zajęło im to prawie trzy lata.
Chcieli jak najszybciej załatać powstałą dziurę po strasznym spustoszeniu, jakie zapanowało od czasu nałożenia przez rząd USA embarga na produkty kubańskie.
To był prawdziwy pogrom dla wielu firm.


Cygara Macanudo, zostały zaoferowane na terenie USA w 1971 roku a poprzedzone to było dość dużą kampanią reklamową pod hasłem Macanudo „The Ultimate Cigars”.
Marka miała kilku „Ojców”.
Była to grupa wybitnych i doświadczonych w swoich dziedzinach fachowców, najlepszych z najlepszych, jakich nosiła wtedy, nie kubańska ziemia.
Ralf Holcombe –mistrz uprawy tytoniu oraz prekursor nowoczesnego stylu fermentacji -pracujący od końca lat 20-ch dla rodziny Cullmanów
Silvio Perez-mistrz w doborze i uprawie liści Candela oraz Jade.
Morton Annis-artysta odpowiedzialny za przygotowanie opakowań,pierścieni etc.
Alfons Mayer-szef działu skupu tytoniu.
Benjamin Menendez-syn twórcy marki Montecristo- odpowiedzialny za dział skupu tytoniu, oraz mieszanek-powiązany z Cullmanami biznesowo w czasach przed rewolucją.
Ramon Cifuentes mistrz mieszanek tytoniowych -właściciel marki Partagas- również powiązany z rodziną Cullmanów w czasach przed rewolucją na Kubie.
Ramon Cifuentes wraz z Edgarem Cullmanem Sr, wspólnie stworzyli ostateczny skład mieszanki tytoniu użytej do produkcji pierwszych cygar Macanudo przeznaczonych na rynek amerykański.
Ramon stworzył mieszankę a Edgar Sr zatwierdził ją.
Edgar Cullman Sr również pełnił rolę nauczyciela i nadzorcy działu zwijaczy.
Chodził od stołu do stołu i pomagał zwijaczom, aby cygara wyglądały doskonale.

Macanudo w potocznym języku hiszpańskim oznacza, najlepsze, najbardziej cudowne.
Cygara te nie miały sobie równych, przewyższały pod każdym względem, inne cygara ręcznie robione, produkowane na Jamajce oraz Wyspach kanaryjskich, miejscach, z których pochodziły główne marki ręcznie robionych cygar sprzedawanych na rynku amerykańskim.
Takie kraje jak Dominikana,Nikaragua czy Honduras nie liczyły się w latach 60 na rynku cygar.

Kluczem do sukcesu marki Macanudo, sukcesu dystrybucji oraz sprzedaży.
To spójność, powtarzalność kolejnych produkcji cygar.
Jest to najbardziej spójny produkt, cygara, które opuszczały fabrykę były zawsze takie same.
Spójność nie jest łatwa do zrealizowania, ponieważ cygara są produktem rolnym.
Jest to bardzo kosztowne.
Producent musi posiadać wystarczająco dużo tytoniu, tak aby zawsze można było stworzyć tą samą mieszankę. Nigdy nie może polegać na jednej uprawie.
Musi być pewny, że ma wystarczająco dużo upraw, dzięki czemu nigdy nie zostanie zauważona żadna zmiana w składzie cygara.

Producenci byli bardzo ostrożni i dokładni w doborze składników, starzenia się i nie dopuszczali cygar na rynek, dopóki nie mieli oni pewność, że były gotowe.


Pewne zdanie "Żadne inne cygaro nie smakuje jak Macanudo, ponieważ żadne inne cygaro nie jest jak Macanudo.".
Było zupełnie uprawnione, aby być szczerze prawdziwym.
Ponieważ, tylko twórcy obecnego Macanudo spędzili wiele czasu i włożyli wiele wysiłku potrzebnego do osiągnięcia jakości, jaką cechowały się okryte własnymi liśćmi Connecticut Shade cygara Macanudo. Tylko ta marka cygar, ówcześnie produkowana(poza Kubą) była poddawana dwukrotnej fermentacji tytoniu,wg kubańskich receptur i tradycji.
Fermentacja jest to trzystopniowy proces "pocenia się liści" tytoniowych, najważniejszy i najtrudniejszy proces przy produkcji cygar oraz bardzo kosztowny.

Liście tytoniowe układane są w stosy fermentacyjne, gdzie temperatura wewnątrz stosu może osiągać do 66 stopni C, w zależności, jakie rodzaje liścia mają być uzyskane.
Podczas tego procesu z liści tytoniowych usuwany jest amoniak oraz nadmiar nikotyny,rozkładają się cukry.

Macanudo odniosło wielki sukces.
Jedwabiste, gładkie i delikatnie wyglądające cygaro początkowo o mieszance liści dominikańskich, jamajskich oraz meksykańskich.
W takim składzie produkowane były w 100% na Jamajce, a po roku 1975 struktura miejsc produkcji zmieniła się i miała podział 80%produkcji na Jamajce i 20%produkcji na Dominikanie.
W momencie podziału produkcji Macanudo na dwa kraje, do nowo powstałej dominikańskiej fabryki General Cigars przyłączył się młody Daniel Nunez, późniejszy główny koordynator prac nad marką Macanudo.
Dyrektor naczelny oraz Master Blender wielu innych marek produkowanych przez General Cigars.